Μία πολυτέλεια για λίγους είναι τα ιδιωτικά λουτρά που διαθέτουν οι πλούσιες επαύλεις της γειτονιάς. Ένα από αυτά, το Δυτικό, ιδρύεται τον 2ο αι. μ.Χ. από τον εύπορο ιδιοκτήτη της οικίας Ξ, η οποία κατά το μεγαλύτερο μέρος της βρίσκεται έξω από τα όρια της ανασκαφής. Καταστρέφεται τον 3ο αι. μ.Χ. και αργότερα χτίζονται πάνω του δωμάτια της επόμενης φάσης της κατοικίας.

Με την είσοδό τους στο λουτρό οι επισκέπτες αφήνουν τα ρούχα τους στο αποδυτήριο, διασχίζουν το ψυχρό διαμέρισμα και περνούν στις θερμές αίθουσες. Πρώτα στην χλιαρή, για την προσαρμογή του σώματος στη θερμότητα και κατόπιν στη θερμή, για το ατμόλουτρο και το ζεστό μπάνιο στον λουτήρα. Κατόπιν, ακολουθώντας αντίστροφη διαδρομή, επιστρέφουν στη χλιαρή αίθουσα για το μασάζ και τις επαλείψεις με αρωματικά έλαια, και τέλος στην ψυχρή, για τον καθαρισμό του σώματος από τον ιδρώτα και τις αλοιφές και για τη σύσφιξη του δέρματος στο κρύο νερό του λουτήρα.

Το σύστημα θέρμανσης του λουτρού διαμορφώνεται ανάμεσα σε δύο δάπεδα. Ένα υπόγειο, πάνω στο οποίο πατούν σειρές χαμηλών στυλίσκων και ένα υπερυψωμένο, που το υποβαστάζουν οι στυλίσκοι. Πάνω σε αυτό κυκλοφορούν οι λουόμενοι φορώντας παπούτσια με χοντρή σόλα για να προστατεύουν τα πόδια τους από τη θερμότητα και τα νερά. Στο κενό μεταξύ των δύο δαπέδων, αλλά και σε αυτό που υπάρχει στους τοίχους με τα διπλά τοιχώματα, διοχετεύεται ο ζεστός αέρας που παράγει η φωτιά στην εστία, κάτω από τον λουτήρα με το ζεστό νερό.

Το μέγεθος του λουτρού δεν επιτρέπει την ταυτόχρονη χρήση και από τα δύο φύλα, για τα οποία καθορίζονται διαφορετικές ημέρες ή ώρες λειτουργίας.